Λέκτορας Αγωγής Υγείας: Οι παιδίατροι στο Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να αναλάβουν πολύ ισχυρότερο και πιο ορατό ρόλο στο να βοηθήσουν στην αποτροπή μελλοντικών προβλημάτων με το αλκοόλ, κάνοντας, μεταξύ άλλων, εκστρατεία για να αυξηθεί η νόμιμη ηλικία κατανάλωσης αλκοόλ στο σπίτι για τα παιδιά από τα 5 έτη, υποστηρίζει ένας ανεξάρτητος λέκτορας αγωγής υγείας σε μια προσωπική άποψη, που δημοσιεύθηκε online στο Αρχεία Ασθενειών στην Παιδική Ηλικία (Archives of Disease in Childhood). Και πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα για να εκπαιδεύσουν τους γονείς σχετικά με τις πιθανές βλάβες της πρώιμης έκθεσης στο αλκοόλ, συμπεριλαμβανομένης της διάλυσης του γαλλικού μύθου περί οικογενειακής κατανάλωσης αλκοόλ, σύμφωνα με τον οποίο ο παιδικός εγκλιματισμός οδηγεί στην υπεύθυνη κατανάλωση αλκοόλ αργότερα, υποστηρίζει ο Δρ Aric Sigman. Δεν είναι έτσι.
Τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας δείχνουν ότι η ατομική κατανάλωση αλκοόλ στη Γαλλία και τα χαμένα χρόνια ζωής είναι υψηλότερα, ενώ η συμβολή του αλκοόλ στο συνολικό ποσοστό θανάτων είναι 26% υψηλότερη, από ό,τι στο Ηνωμένο Βασίλειο, επισημαίνει. Στοιχεία όπως αυτά έχουν ωθήσει τις γαλλικές αρχές να αυξήσουν τη νόμιμη ηλικία κατανάλωσης αλκοόλ και να προχωρήσουν στην “απονομιμοποίηση” της κατανάλωσης, σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το τίμημα που επιβάλλει το αλκοόλ στην υγεία του έθνους. Το αλκοόλ είναι ιδιαίτερα προβληματικό για τους νέους, τονίζει ο συγγραφέας. Σε παγκόσμιο επίπεδο, παραμένει ο κυριότερος παράγοντας κινδύνου για πρόωρο θάνατο και αναπηρία μεταξύ των ατόμων ηλικίας 15-49 ετών και αποτελεί αιτιώδη παράγοντα σε περισσότερες από 200 παθήσεις και τραυματισμούς, συμπεριλαμβανομένης της “συγκλονιστικής αύξησης της θνησιμότητας από ηπατική νόσο τα τελευταία 40 χρόνια, ιδίως στο Ηνωμένο Βασίλειο”, επισημαίνει. Η καθυστέρηση της ηλικίας στην οποία τα παιδιά και οι νέοι πίνουν το πρώτο τους ποτό, ακόμη και μικρές γουλιές, μπορεί να μειώσει τον μετέπειτα κίνδυνο να γίνουν προβληματικοί πότες, λέει.
Προκαταρκτικές έρευνες δείχνουν ότι η εισαγωγή των παιδιών στο αλκοόλ μπορεί να ευαισθητοποιήσει το νευρικό κύκλωμα του εθισμού προκαλώντας νευροπροσαρμογές σε περιοχές του εγκεφάλου που εμπλέκονται στην ανταμοιβή και τον εθισμό. Η κατανάλωση αλκοόλ από τους εφήβους μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αλλαγές στη γονιδιακή έκφραση που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη συμπεριφορά κατανάλωσης αλκοόλ στην ενήλικη ζωή, προσθέτει. “Απαιτείται μια πιο ορατή θέση από το παιδιατρικό επάγγελμα που θα αποσπάσει την ιδιοκτησία από το ότι η μύηση στο αλκοόλ είναι ένα πολιτισμικό ζήτημα σε ένα επίσημο ιατρικό ζήτημα υπό την προεδρία της παιδιατρικής ιατρικής -όχι της εθνικής κουλτούρας”, επιμένει. Οι γιατροί μπορούν να εκπαιδεύσουν τους γονείς σχετικά με το πρότυπο. Μάλλον, όπως ο καπνός, τα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους να πίνουν είναι πιο πιθανό να το δοκιμάσουν και τα ίδια, και αυτό περιλαμβάνει τη χρήση αλκοόλ για “αυτοφαρμακευτική αγωγή”, λέει. Και οι γιατροί μπορούν να αναδείξουν την “κανονικοποιητική” επιρροή της βιομηχανίας αλκοόλ στο σχολικό διδακτικό υλικό, συμπεριλαμβανομένων των σχεδίων μαθημάτων, των ενημερωτικών δελτίων και των ταινιών, μέσω των φιλανθρωπικών τους οργανώσεων, των προγραμμάτων εκπαίδευσης των νέων και των εκπαιδευτικών καταπιστευμάτων, προτείνει.
Και μπορούν να πιέσουν την κυβέρνηση να αυξήσει την ηλικία κατανάλωσης αλκοόλ στο σπίτι από τα 5 έτη -όχι ως μια προσπάθεια “να ποινικοποιηθούν οι γονείς, αλλά ως ένα μήνυμα για την επαναφορά του πολιτιστικού τοπίου του αλκοόλ μέσω επίσημης χειρονομίας”- συνοδευόμενη από την προσθήκη υποχρεωτικών προειδοποιήσεων σε όλα τα προϊόντα αλκοόλ και το υλικό προαγωγής της υγείας, που θα αναφέρουν ότι η καθυστέρηση της ηλικίας κατανάλωσης αλκοόλ μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο των παιδιών για διαταραχές χρήσης αλκοόλ κατά τη διάρκεια της ζωής τους, προτείνει. “Είναι καιρός να ενώσουμε τις τελείες και να ακολουθήσουμε μια πολύ ευρύτερη και πιο μακροπρόθεσμη προσέγγιση για την πρόληψη και τη μείωση της μελλοντικής νοσηρότητας και θνησιμότητας που σχετίζεται με το αλκοόλ”, γράφει. “Το παιδιατρικό επάγγελμα έχει τον σεβασμό και την εξουσία να πει στην κοινωνία όχι τι την ενδιαφέρει να ακούσει, αλλά τι είναι προς το συμφέρον των παιδιών της”, καταλήγει.