Της Νικολέτας Ντάμπου
Οι ασθενείς αυτοκτονούν μέσα στα νοσοκομεία που νοσηλεύονται .Ο ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής, Δημήτρης Σούρας μιλάει στο LIFE2DAY
Δύο αυτοκτονίες σε τρεις ημέρες, μέσα σε δύο νοσηλευτικές μονάδες, είναι ο τραγικός απολογισμός, μόνο της εβδομάδας που μας πέρασε, αυξάνοντας τον αριθμό των αυτοχείρων, που έχουν τελέσει αυτό το απονενοημένο διάβημα μέσα σε νοσοκομεία της χώρας, στα 22 άτομα.
Οι αυτοκτονίες πλέον στην Ελλάδα έχουν πάρει επιδημιολογικές διαστάσεις, όπως ανέφερε μάλιστα στο LIFE2DAY ο ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής, Δημήτρης Σούρας, ιδίως οι πολιτικές αυτοκτονίες (που έχει επιφέρει το αδιέξοδο της οικονομικής κρίσης) έχουν φτάσει στο 35% ,στο γενικό σύνολο του πληθυσμού, ενώ οι αυτοκτονίες που σχετίζονται με συγκεκριμένες ασθένειες, μπορεί να φτάσουν έως και το 14%.
Τα νούμερα αυτά, είναι πρωτόγνωρα για την Ελλάδα, πόσο μάλλον το γεγονός, ότι κάποια από αυτά τα περιστατικά πραγματοποιούνται μέσα σε νοσοκομεία. Ο Δρ. Δημήτρης Σούρας λέει στο LIFE2DAY ότι «οι ασθενείς που πάσχουν από κάποια ασθένεια, όπως είναι η βαριά κατάθλιψη, η σχιζοφρένεια ή ο αλκοολισμός, όταν τους χορηγηθεί η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή για να επανακάμψουν, η κλινική τους εικόνα μπορεί να βελτιώνεται, αλλά ο αυτοκτονικός ιδεασμός παραμένει και ισχυροποιείται, με αποτέλεσμα ένα acting out, που έχει ως επακόλουθο την απόπειρα τερματισμού της ζωής, που σε πολλές περιπτώσεις θα είναι και επιτυχείς».
Όπως και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, που σημειώθηκαν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, έτσι και τα στατιστικά στοιχεία υποδηλώνουν, ότι οι περισσότερες αυτοκτονίες που σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια , ήταν μεταξύ ανδρών 40 έως 55 ετών, γεγονός που προκαλεί έκπληξη για τα έως τώρα δεδομένα, που τοποθετούσαν την βαριά κατάθλιψη και την σοβαρή μελαγχολία, σε άτομα ηλικίας των 65 ετών και άνω.
Ο Δρ. Δημήτρης Σούρας, τόνισε στο LIFE2DAY την αναγκαιότητα πρόληψης του φαινομένου με τη λήψη αναλυτικού ιστορικού κατά την εισαγωγή του ασθενούς μέσα στο νοσοκομείο, καθώς και τη συλλογή επιπρόσθετων πληροφοριών από τους οικείους του. Στη συνέχεια υπογράμμισε την προϋπόθεση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος μέσα στο νοσοκομείο, υπό την έννοια της απομάκρυνσης των μέσων που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο ασθενής για να θέσει τέλος στην ζωή του, όπως αιχμηρά αντικείμενα και κορδόνια, ενώ ξεκαθάρισε ότι η παρακολούθηση της συμπεριφορικής συμπτωματολογίας, η ενημέρωση του νοσηλευτικού προσωπικού, το οποίο πρέπει να δημιουργήσει και να διατηρήσει μία καλή και ουσιαστική σχέση με τον ασθενή, όντας συνέχεια σε επιφυλακή, μπορεί να αποτρέψει μελλοντικά περιστατικά.