Πολιτική Φαρμάκoυ

Παπαδημητρίου: Η υπερβολική συνταγογράφηση δεν συμφέρει τις φαρμακοβιομηχανίες

Παπαδημητρίου: Η υπερβολική συνταγογράφηση δεν συμφέρει τις φαρμακοβιομηχανίες
”Εάν με κάποιο μαγικό τρόπο θα μπορούσαμε κάθε εταιρία να μειώσουμε κατά 25% τις πωλήσεις μας ταυτόχρονα , θα κερδίζαμε περισσότερο το λέω καθαρά οικονομικά αυτό , είναι πραγματικά οξύμωρο αλλά δεν παύει αν είναι η πραγματικότητα ”, είπε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΣΦΕΕ) κ. Ολύμπιος Παπαδημητρίου στο πλαίσιο της Hμερίδας «Clawback […]

”Εάν με κάποιο μαγικό τρόπο θα μπορούσαμε κάθε εταιρία να μειώσουμε κατά 25% τις πωλήσεις μας ταυτόχρονα , θα κερδίζαμε περισσότερο το λέω καθαρά οικονομικά αυτό , είναι πραγματικά οξύμωρο αλλά δεν παύει αν είναι η πραγματικότητα ”, είπε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΣΦΕΕ) κ. Ολύμπιος Παπαδημητρίου στο πλαίσιο της Hμερίδας «Clawback και Φαρμακευτική Δαπάνη» που πραγματοποιήθηκε από την ΠΕΦ και ΣΑΦΕΕ.

Παράλληλα τόνισε ότι το σύστημα Υγείας είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης .Η υπερβολική συνταγογράφηση δεν συμφέρει τις φαρμακοβιομηχανίες για πολλούς και διάφορους λογούς , τόνισε μεταξύ άλλων , ο κ. Παπαδημητρίου.

Αναλυτικότερα, είπε «Ο μηχανισμός αυτόματων επιστροφών (clawback) αυξάνει χρόνο με το χρόνο ανεξέλεγκτα, δοκιμάζοντας τα όρια αντοχής των φαρμακευτικών επιχειρήσεων. Ενδεικτικά, για το 2019 θα αγγίξει το ποσό των 1,2 δις ευρώ!! Ενώ τα rebates είναι επιπλέον και θα ξεπεράσουν τα 600 εκατ. ευρώ. Ένα σημαντικό ποσοστό από το clawback αυτό είναι προκλητό από διαχρονικές πολιτικές ή απραξία του υπουργείου υγείας: αδράνεια στη διαπραγμάτευση των νεότερων φαρμάκων, καθυστέρηση ανατιμολόγησης, καθυστέρηση διαγωνισμών, έλλειψη μέτρων και ελέγχων στη συνταγογράφηση, άστοχες παρεμβάσεις στην αποζημίωση που δημιουργούν κόστος χωρίς κανένα όφελος (π.χ. ασφαλιστική τιμή γενοσήμων), χορήγηση απαλλαγών σε διαφόρων ειδών κοινωνικές ομάδες, χορήγηση πρόσβασης στο υγειονομικό σύστημα στους πάντες χωρίς να είναι δικαιούχοι, αδυναμία διεκδίκησης φαρμακευτικής δαπάνης από δικαιούχους άλλων χωρών, καμπάνιες ευαισθητοποίησης του πληθυσμού χωρίς προσθήκη πόρων στη δαπάνη, αύξηση ΦΠΑ σε μερίδα φαρμάκων στο 13% και πολλά άλλα.

Αντί η πολιτεία να επικεντρώνει την προσπάθειά της στην συγκράτηση του μεγέθους του clawback, βάζει ως προτεραιότητα την ανακατανομή του, δηλαδή το ποιος θα επιστρέψει πόσα και όχι το πως όλοι μαζί θα κληθούν να επιστρέψουν λιγότερα. Αυτό που θα έπρεπε να γίνει κατ’ ελάχιστον, εδώ και τώρα, είναι πως το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω πρακτικών θα έπρεπε να μετρηθεί και να προστεθεί το ίσο του στη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη».