Η βελτίωση του ελέγχου της ψωρίασης θα μπορούσε να μειώσει τον κίνδυνο μελλοντικών καρδιαγγειακών παθήσεων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας μελέτης που παρουσιάστηκε στο 25ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Δερματολογίας και Αφροδισιολογίας.
Οι ασθενείς με ψωρίαση παρουσίασαν μείωση στην αγγειακή φλεγμονή στην αορτή, όπως μετράται με τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων / αξονική τομογραφία (FDG-PET / CT), μετά από 1 έτος θεραπείας. Η αρτηριακή πίεση, η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη και ο κίνδυνος καρδιαγγειακών νοσημάτων ήταν σημαντικά βελτιωμένα σε 1 έτος σε σύγκριση με την αρχική τιμή. Μετά από ένα χρόνο θεραπείας χρησιμοποιώντας FDG-PET / CT η αγγειακή φλεγμονή μειώθηκε κατά 6%, και ο κίνδυνος καρδιαγγειακών συμβαμάτων κατά 1% (που μεταφράζεται στη διόλου ευκαταφρόνητη μείωση κατά περίπου 10% των καρδιαγγειακών συμβαμάτων στην δεκαετία). Η ψωρίαση έχει συνδεθεί με καρδιαγγειακά συμβάματα και αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο. Το κύριο μήνυμα αυτής της μελέτης είναι ότι η θεραπεία της ψωριασικής νόσου του δέρματος μπορεί να μειώσει τις αγγειακές παθήσεις όπως ποσοτικοποιούνται με FDG-PET.
Τι είναι όμως η ψωρίαση;
Θα πρέπει να επισημανθεί ότι η ψωρίαση δεν είναι μεταδοτική ασθένεια, ούτε είναι αποτέλεσμα κακής προσωπικής υγιεινής. Πολλοί ασθενείς, ωστόσο, τη βιώνουν µε τη µορφή κοινωνικού αποκλεισµού. Έρευνες έχουν δείξει ότι λιγότεροι από 1 στους 4 θα προτιµούσαν την ψωρίαση σε σύγκριση µε άλλη χρόνια νόσο, ενώ οι περισσότεροι θα προτιµούσαν να πάσχουν από διαβήτη, υπέρταση ή κατάθλιψη, παρά από ψωρίαση. Η ψωρίαση είναι µία χρόνια φλεγµονώδης πάθηση του δέρµατος, που προσβάλλει περίπου το 2% του πληθυσµού. Εκδηλώνεται συνήθως µε την µορφή εκτεταµένων ερυθρών πλακών, οι οποίες καλύπτονται από αργυρόχροα λέπια που ξεκολλάνε από το δέρµα. Οι βλάβες συνήθως συνοδεύονται από φαγούρα και αίσθηση καψίµατος, ενώ παρατηρούνται και ρωγµές του δέρµατος που µπορεί να αιµορραγούν.
Οι ψωριασικές αλλοιώσεις µπορούν να εµφανιστούν σε οποιοδήποτε σηµείο του σώµατος. Συχνότερα προσβάλλονται τα γόνατα, οι αγκώνες, το τριχωτό της κεφαλής και η πλάτη. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η ασθένεια εµφανίζεται µετά την ενηλικίωση. Ωστόσο το 10-15% των πασχόντων είναι παιδιά κάτω των 10 ετών. Παρότι η νόσος δεν θεωρείται κληρονοµική, µε την κλασική έννοια του όρου, το 1/3 των ασθενών έχουν οικογενειακό ιστορικό. Οι αιτίες της παραµένουν ουσιαστικά άγνωστες, τα τελευταία όµως χρόνια έχουν γίνει σηµαντικά βήµατα προόδου και έτσι σήµερα είµαστε σε θέση να γνωρίζουµε ότι η πάθηση είναι αποτέλεσµα συνδυασµού γενετικής προδιάθεσης και διαταραχής της λειτουργίας των µηχανισµών άµυνας του οργανισµού (ανοσοποιητικό συστήµατα).