Υπερβολική κατανάλωση υγρών: Συνήθεια ή ορμονική διαταραχή

ντας υπόψη αυτά τα αποτελέσματα, συνιστούμε τη δοκιμασία έγχυσης αλατιού ως το χρυσό πρότυπο για την αξιόπιστη διαφοροποίηση μεταξύ πολυδιψίας και ανεπάρκειας αγγειοπιεστίνης".

Υπερβολική κατανάλωση υγρών: Οι άνθρωποι που πίνουν περισσότερα από τρία λίτρα υγρών την ημέρα μπορεί να πάσχουν από μια σπάνια ορμονική ανεπάρκεια. Για πολλούς, ωστόσο, πρόκειται απλώς για μια ακίνδυνη συνήθεια. Η μη σωστή διάκριση των δύο μπορεί να αποβεί μοιραία, γι’ αυτό και οι ερευνητές διερευνούν τι είδους εξέταση παρέχει αξιόπιστη διάγνωση.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, η κατανάλωση υπερβολικών ποσοτήτων υγρών, γνωστή ως σύνδρομο πολυουρίας-πολυδιψίας, είτε προκύπτει από συνήθεια με την πάροδο του χρόνου είτε συνοδεύεται από ψυχολογική ασθένεια. Σε σπάνιες περιπτώσεις, ωστόσο, μπορεί να προκληθεί από ανεπάρκεια αγγειοπιεστίνης. Αυτή η ορμόνη, που απελευθερώνεται από την υπόφυση, ρυθμίζει την περιεκτικότητα του σώματος σε νερό και αλάτι. Τα άτομα με ανεπάρκεια αγγειοπιεστίνης δεν μπορούν να συγκεντρώνουν τα ούρα τους, με αποτέλεσμα να χάνουν μεγάλες ποσότητες υγρών και να αισθάνονται μεγάλη δίψα. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να γίνεται διάκριση μεταξύ μιας “ακίνδυνης” μορφής υπερβολικής πρόσληψης υγρών και της ανεπάρκειας αγγειοπιεστίνης: στην πρώτη περίπτωση, οι πάσχοντες λαμβάνουν θεραπεία συμπεριφοράς για να τους βοηθήσει να μειώσουν σταδιακά την πρόσληψη υγρών. Στα άτομα με ανεπάρκεια αγγειοπιεστίνης, ωστόσο, χορηγείται η ορμόνη αγγειοπιεστίνη. Εάν ένας ασθενής λάβει λανθασμένα θεραπεία με αγγειοπιεστίνη, μπορεί να οδηγηθεί σε δηλητηρίαση από νερό, η οποία μπορεί να είναι απειλητική για τη ζωή.

Θα πρέπει να εξετάσουμε με αλάτι ή αργινίνη;

Τα τελευταία χρόνια, οι δύο επικεφαλής των ερευνητικών ομάδων, η καθηγήτρια Mirjam Christ-Crain και η PD Dr. Julie Refardt, μαζί με πολλά εθνικά και διεθνή κέντρα, εργάζονται εντατικά πάνω σε μεθόδους δοκιμών για τη διάκριση μεταξύ αυτών των δύο διαταραχών. Διαπίστωσαν ότι μια δοκιμασία που διεγείρει την απελευθέρωση αγγειοπιεστίνης μέσω μιας έγχυσης αλατιού υψηλής συγκέντρωσης είναι πολύ αξιόπιστη. “Ωστόσο, λόγω της επακόλουθης αύξησης της συγκέντρωσης αλατιού, είναι απαραίτητη η συνεχής παρακολούθηση, συμπεριλαμβανομένων των μισάωρων μετρήσεων των επιπέδων αλατιού στο αίμα των ασθενών”, εξηγεί η καθηγήτρια Mirjam Christ-Crain. Μια απλουστευμένη και πιο εύκολα ανεκτή εξέταση χρησιμοποιεί έγχυση αργινίνης. Η αργινίνη, ένα απαραίτητο αμινοξύ, διεγείρει επίσης την απελευθέρωση της αγγειοπιεστίνης και αποδείχθηκε ότι παρέχει αξιόπιστη διάγνωση.

Σαφήνεια στη διάγνωση

Με μια διεθνή ομάδα, οι Mirjam Christ-Crain και Refardt πραγματοποίησαν τώρα μια άμεση σύγκριση μεταξύ των δύο εξετάσεων και δημοσίευσαν τα αποτελέσματα στο New England Journal of Medicine. Η μελέτη, στην οποία συμμετείχαν 158 άτομα, δείχνει ότι η έγχυση αλατιού οδήγησε σε σωστή διάγνωση για πάνω από το 95% των ασθενών. Το τεστ που χρησιμοποιεί έγχυση αργινίνης, ωστόσο, οδήγησε σε σωστή διάγνωση μόνο σε ποσοστό λίγο κάτω του 75 τοις εκατό των περιπτώσεων. Ο Dr. Refardt λέει: “Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα αποτελέσματα, συνιστούμε τη δοκιμασία έγχυσης αλατιού ως το χρυσό πρότυπο για την αξιόπιστη διαφοροποίηση μεταξύ πολυδιψίας και ανεπάρκειας αγγειοπιεστίνης”.

Συνήθειες που καταστρέφουν τα νεφρά σας

Ο συνδυασμός αλατιού και ζεστού νερού είναι καλός για την υγεία;

Πώς το νερό με λεμόνι μπορεί να βελτιώσει την ενυδάτωσή μας;

Το υπερβολικό φθόριο συνδέεται με τη γνωστική παρακμή των παιδιών