Οι ηλικιωμένοι χρησιμοποιούν τα δίκτυα του εγκεφάλου, με διαφορετικό τρόπο και έτσι έχουν καλύτερη βραχυπρόθεσμη μνήμη.
Μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Berkeley, δείχνει ότι ο εγκέφαλος που συνεχίζει να αποδίδει καλά ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, το κάνει κινητοποιώντας και πιέζοντας περισσότερο τον εγκέφαλο, να ολοκληρώσει διανοητικές εργασίες.
Οι ερευνητές είδαν ότι οι αλλαγές που σχετίζονται με την ηλικία, παρατηρούνται στην οργάνωση του δικτύου εντός του εγκεφάλου, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων της βραχυπρόθεσμης μνήμης. Αυτό θα μπορούσε να αντισταθμίσει κάπως τα πράγματα, για άλλες πτυχές της γήρανσης του εγκεφάλου.
«Πιστεύουμε ότι αυτό το μοτίβο της αυξημένης συνδεσιμότητας μεταξύ των μετωπικών περιοχών και άλλων μονάδων στον εγκέφαλο αντανακλά ένα πιο ολοκληρωμένο αρχιτεκτονικό δίκτυο, που είναι το κλειδί για την επιτυχή άσκηση, των εκτελεστικών καθηκόντων ελέγχου της γήρανσης», δήλωσε η μεταπτυχιακή φοιτήτρια CourtneyGallen, από το Berkeley.
Η Gallen και οι συνεργάτες της σύγκριναν δεκαοχτώ ενήλικες γύρω στα είκοσι, με 38 υγιείς εθελοντές, ηλικίας 60 ετών και άνω. Ανακάλυψαν λοιπόν, ότι τα μεγαλύτερα άτομα παρουσίασαν μεγαλύτερες αλλαγές, απ’ ότι τα νεότερα άτομα, στην οργάνωση των δικτύων του εγκεφάλου, ανάμεσα σε μια ελεύθερη εργασία και στην εκτέλεση ενός έργου.
Επίσης, βρήκαν ότι τα ηλικιωμένα άτομα της μελέτης, που δεν παρουσίασαν αυτή την προσαρμογή στη σηματοδότηση του εγκεφάλου, ήταν λιγότερο έμπειρα στην εκτέλεση των εργασιών.
Η Gallen εκτέλεσε πολλά από τα πειράματα, υπό τη οδηγίες του συμβούλου της στην διατριβή, νευροεπιστήμονα MarkD’Esposito, (καθηγητή ψυχολογίας της στο Berkeley), ο οποίος μελετά τη λειτουργία του εγκεφάλου, που σχετίζεται με τη βραχυπρόθεσμη μνήμη και τα «παραδείγματα προσοχής» – λειτουργίες της «εκτελεστικής εξουσίας», που θεωρεί ότι αποτελούν τη βάση της ικανότητα του ανθρώπου να αλλάξει με ευελιξία την σκέψη και την συμπεριφορά, για να επιλύσει προβλήματα.
Για τη μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο τεύχος Αυγούστου, του περιοδικού NeurobiologyofAging, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μαγνητική τομογραφία, προκειμένου να εντοπίσουν την επικοινωνία εντός συγκεκριμένων εγκεφαλικών υποδικτύων, που ονομάζονται «μονάδες», καθώς και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των διαφορετικών «μονάδων». Το επίκεντρο ήταν στο μετωπιαίο φλοιό, ο οποίος είναι κρίσιμος για τις εκτελεστικές λειτουργίες και τις συνδέσεις με άλλα μέρη του εγκεφάλου.
Κατά τη διάρκεια της μαγνητικής τομογραφίας, οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να εκτελέσουν τέσσερις δίλεπτες διαφορετικές εργασίες. Με βάση τα αποτελέσματα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τις γνώσεις τους σχετικά με την ανατομία και τη λειτουργία του εγκεφάλου, για να εφαρμόσουν μια μαθηματική έννοια, που ονομάζεται «θεωρία γραφημάτων», η οποία τους επέτρεψε να εξετάσουν τον εγκέφαλο σαν ένα δίκτυο. Χρησιμοποίησαν αλγόριθμους για να οριοθετηθούν τους κόμβους του δικτύου, ή περιοχές του εγκεφάλου, καθώς και λειτουργικές συνδέσεις μεταξύ των κόμβων, που ονομάζονται ακμές.
Αυτό τους επέτρεψε να ποσοτικοποιήσουν τη σηματοδότηση εντός και μεταξύ των διαφόρων μονάδων του δικτύου, και να κάνουν αυτή την σημαντική ανακάλυψη.