Μια καινοτόμα μέθοδος, που δοκιμάζουν Βρετανοί και Ισπανοί επιστήμονες, αξιοποιεί την τεχνολογία της εικονικής πραγματικότητας για θεραπευτικούς σκοπούς σε ανθρώπους με κατάθλιψη. Η τεχνική είχε αρχικά δοκιμασθεί σε υγιείς εθελοντές και καθώς δεν παρουσίασε παρενέργειες ή άλλα προβλήματα, δοκιμάστηκε και σε άτομα με κατάθλιψη. Οι ερευνητές του University College του Λονδίνου (UCL) και του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, με επικεφαλής τον καθηγητή κλινικής ψυχολογίας Chris R. Brewin, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό ψυχιατρικής British Journal of Psychiatry, πειραματίσθηκαν με 15 ασθενείς ηλικίας 23 έως 61 ετών.
Οι ασθενείς φοράνε στο κεφάλι τους μια ειδική «κάσκα» εικονικής πραγματικότητας, που τους επιτρέπει να κινούνται σε ένα ψηφιακό κόσμο, έχοντας εικονικό σώμα και εικονική προσωπικότητα (avatar). Σταδιακά, αποκτούν την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για το ίδιο το σώμα τους και ότι οι ίδιοι βρίσκονται μέσα σε αυτό. Όσο βρίσκονται στο avatar, οι ασθενείς εκπαιδεύονται να εκφράζουν συμπόνια σε ένα δυστυχισμένο -επίσης ψηφιακό- παιδί. Μιλώντας με το παιδί -πάντα μέσα στο εικονικό περιβάλλον- αυτό σταδιακά σταματά να κλαίει και αρχίζει να αντιδρά θετικά στη συμπόνια του ασθενούς. Μετά από λίγο, η κατάσταση αντιστρέφεται και οι ασθενείς «μπαίνουν» στο εικονικό σώμα του παιδιού, ακούγοντας τα συμπονετικά λόγια του ενήλικου avatar. Αυτό το οκτάλεπτο «σενάριο» επαναλαμβάνεται τρεις φορές την εβδομάδα.
Ένα μήνα μετά την έναρξη της θεραπείας, εννέα ασθενείς εμφάνισαν υποχώρηση των συμπτωμάτων και τέσσερις μία κλινικά σημαντική μείωση στη σοβαρότητα της κατάθλιψής τους. «Οι άνθρωποι που έχουν άγχος και κατάθλιψη μπορεί να γίνουν υπερβολικά επικριτικοί με τον εαυτό τους όταν τα πράγματα πάνε άσχημα στη ζωή τους. Η μελέτη μας δείχνει ότι, ανακουφίζοντας το ψηφιακό παιδί και μετά ακούγοντας τα ίδια τα ανακουφιστικά λόγια τους, οι ασθενείς έμμεσα εκφράζουν συμπόνια στον εαυτό τους. Αρκετοί δήλωσαν μετά ότι η εμπειρία άλλαξε τον τρόπο που αντιδρούσαν στην πραγματική ζωή τους», δήλωσε ο Dr. Chris R. Brewin. Οι ερευνητές σχεδιάζουν πλέον μια μεγαλύτερη κλινική δοκιμή, για να διαπιστωθεί κατά πόσο όντως η τεχνική μπορεί να αξιοποιηθεί ευρέως στο μέλλον.