Κανείς γονιός δεν θα παραδεχθεί πως έχει ιδιαίτερη αδυναμία σε ένα από τα παιδιά του, όμως, σύμφωνα με ακαδημαϊκές μελέτες είναι κάτι που συμβαίνει κι ας μην το καταλαβαίνουν.
Σε με πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε με επικεφαλής την κοινωνιολόγο Katherine Conger, ερωτήθηκαν 384 ζεύγη αδελφών (το καθένα είχαν τέσσερα χρόνια διαφορά), πώς αισθάνθηκαν για το πώς τους αντιμετώπιζαν οι γονείς τους, αν αισθάνθηκαν κάποιο είδος διαφορετικής μεταχείρισης και αν είχαν προβλήματα αυτοεκτίμησης σε περίπτωση διαφορετικής μεταχείρισης.
Τα πρωτότοκα παιδιά έτειναν να αισθάνονται ότι ήταν τα «αγαπημένα», ίσως γιατί για λίγο, ήταν τα μόνα παιδιά. Όταν γεννήθηκαν τα αδέλφια τους, το στάτους τους ως το μεγαλύτερο παιδί τα ώθησε να είναι τα παιδιά που θα είχαν καλύτερες επιδόσεις στα σπορ και στην εκπαίδευση.
Όταν το μικρότερο παιδί έφτανε στην ηλικία του μεγαλύτερου, οι γονείς ήταν πιο υποψιασμένοι για το τι να περιμένουν και είχαν την τάση να είναι πιο αυστηροί.
Τα μικρότερα παιδιά, ως εκ τούτου, αισθάνονται διαφορετικά τη γονική προσοχή αναφέροντας την προκατάληψη υπέρ του πρωτότοκου, κάτι που επηρέασε την αυτοεκτίμησή τους.
«Με εξέπληξε λίγο αυτό», ανέφερε η Katherine Conger. Η ίδια τόνισε ότι αν και οι μανάδες και οι πατεράδες δεν παραδέχονται στα παιδιά τους ότι έχουν αδυναμία σε κάποιο από αυτά, το 70% των πατεράδων και το 74% των μανάδων, εξομολογήθηκαν στους ερευνητές ότι φέρθηκαν διαφορετικά και με προτίμηση σε ένα από τα παιδιά τους.
Η κοινωνιολόγος παρατήρησε, ότι ασχέτως αν κάποιο παιδί είναι το πρώτο, το δεύτερο ή το νεότερο, όλα έχουν την υποψία ότι αδικούνται από τους γονείς τους. «Όλοι αισθάνονται ότι ο αδελφός ή η αδελφή τους έχει καλύτερη μεταχείριση», εξηγεί.