Η εξάρτηση από τις παράνομες ουσίες (ναρκωτικά), είναι μία ιδιαίτερη μορφή εξάρτησης, όπως τονίζει η ψυχολόγος Καλλιόπη Μουλά.
«Είμαστε όλοι εξαρτημένοι από ένα πλήθος πραγμάτων. Κάποιοι δημιουργούν σχέση εξάρτησης με την ιδεολογία, την εργασία, την θρησκεία, τις διαπροσωπικές σχέσεις (γονείς, σύζυγος, παιδιά, φίλοι), εξαρτήσεις από προϊόντα, όπως τσιγάρο, αλκοόλ, χρήματα και τέλος σχέση εξάρτησης με καθημερινές συνήθειες, όπως με την καθαριότητα, τα τυχερά παιχνίδια, τον τζόγο, το διαδίκτυο, τα διαδυκτιακά παιχνίδια κ.λπ», υπογραμμίζει η κ. Μουλά.
Η χρήση των απαγορευμένων εξαρτησιογόνων ουσιών έχει το ξεκίνημα της κυρίως στην εφηβική ηλικία παρατηρώντας ότι το ηλικιακό όριο δοκιμής όλο και κατεβαίνει ορίζοντας το σήμερα πλέον γύρω στα 12 χρόνια.
Αρκετοί νέοι θα μπουν στον πειρασμό να δοκιμάσουν σε μικρή ηλικία μία εξαρτησιογόνα ουσία, όπως είναι π.χ. το χασίς.
Κάποιοι απ’ αυτούς θα το δοκιμάσουν και θα προχωρήσουν στη ζωή τους χωρίς να κολλήσουν σ’ αυτό, κάποιοι άλλοι όμως θα μείνουν στην ουσία θα κολλήσουν κι αργότερα θα θελήσουν να δοκιμάσουν κι άλλες εξαρτησιογόνες ουσίες, οργανώνοντας έτσι τη ζωή τους γύρω απ’ αυτές.
Γιατί; Γιατί η ουσία έρχεται σαν φάρμακο να καλύψει το συναισθηματικό κενό, την αδυναμία και τον φόβο του νέου, του εφήβου. Η αδυναμία του νέου, η ανάγκη του γι’ αγάπη, αποδοχή, για αναγνώριση της ύπαρξης του, η οποία δεν γίνεται αποδεκτή και πολλές φορές δεν συγχωρείται, τον οδηγούν στην κατάχρηση ουσιών προκειμένου να μειώσουν την ψυχική πίεση που νιώθουν και τα έντονα δυσάρεστα συναισθήματα.
Και ποιος δεν αποδέχεται και δεν συγχωρεί την ύπαρξη ενός νέου, θα αναρωτηθεί κάποιος.
Η ίδια η κοινωνία, η οποία τον θέλει ΔΥΝΑΤΟ, ΩΡΑΙΟ, ΙΚΑΝΟ και ΠΛΟΥΣΙΟ. Ποιος άλλος όμως προηγείται σ’ αυτού του είδους την εκπαίδευση; Που ζει και που μεγαλώνει ένα παιδί κι ένας έφηβος; Στην οικογένεια του και το σχολείο!
Η οικογένεια διαμορφώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου, αυτή είναι που του επιτρέπει «να είναι» ή «να μην είναι». Η οικογένεια έχει στον ρόλο της να εκπαιδεύσει επικοινωνιακά και συναισθηματικά το παιδί έτσι ώστε αργότερα ως ενήλικας να μπορεί να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της καθημερινότητας.