Επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας ανακάλυψαν ένα νέο μηχανισμό που εξηγεί την ανεπαρκή ανοσολογική άμυνα ενάντια σε χρόνια ιογενή λοίμωξη. Τα αποτελέσματα αυτά που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Science ανοίγουν νέους δρόμους για την ανάπτυξη εμβολίων.
Κατά τη διάρκεια μιας μόλυνσης ή εμβολιασμού, εξειδικευμένα κύτταρα του ανοσοποιητικού μας συστήματος, τα λεγόμενα Β κύτταρα, παράγουν αντισώματα, αδρανοποιούν τους ιούς και τους δεσμεύουν. Στο πλαίσιο των χρόνιων ιογενών λοιμώξεων όπως του HIV ή του ιού της ηπατίτιδας C, όμως, τα Β κύτταρα παράγουν αντισώματα πολύ αργά που επιπρόσθετα είναι ποσοτικά ανεπαρκή. Μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον καθηγητή DanielPinschewer στο Τμήμα Βιοϊατρικής του Πανεπιστημίου της Βασιλείας, έβγαλε το συμπέρασμα ότι η ανεπαρκής απόκριση αντισωμάτων σε χρόνιες ιογενείς νόσους οφείλεται στην ισχυρή φλεγμονώδη αντίδραση κατά τη μόλυνση. Ενώ είναι πιο έντονη κατά την έναρξη της λοίμωξης, η φλεγμονή μπορεί να διαρκέσει για δεκαετίες, ιδιαίτερα σε ασθενείς με HIV / AIDS.
Η βιαστική ανοσολογική αντίδραση διαρκεί λίγο
Υπό την επίδραση φλεγμονωδών αγγελιοφόρων, τις λεγόμενες ιντερφερόνες, τα Β κύτταρα παράγουν πολλά αντισώματα. Δυστυχώς, αυτή η βιαστική αντίδραση εμφανίζεται σε βάρος της αειφορίας. Τα Β κύτταρα που παράγουν αντισώματα πολύ γρήγορα χάνουν τη δυνατότητά τους να πολλαπλασιάζονται και πεθαίνουν λίγο αργότερα. Ως αποτέλεσμα, η ανοσολογική απάντηση ξεκινά ορμητικά αλλά καταλαγιάζει γρήγορα. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι αυτή η «αντίδραση πανικού» των Β κυττάρων αντικατοπτρίζει ένα μηχανισμό που διασφαλίζει μια βελτιστοποιημένη απόκριση σε μία οξεία απειλητική κατάσταση για τη ζωή, όπως οι οξείες λοιμώξεις. Στο πλαίσιο των χρόνιων λοιμώξεων, ωστόσο, η ανοσιακή μάχη είναι αμφίρροπη και δεν καταλήγει μέσα σε λίγες ημέρες, παρά μετά από μήνες ή και χρόνια. Κάτω από αυτές τις περιστάσεις η βιαστική αντίδραση του σώματος δεν είναι η αρμόζουσα και μοιάζει στην πραγματικότητα να κλίνει υπέρ των ιών.
Ακρογωνιαίος λίθος για νέα εμβόλια
Για ιογενείς νόσους όπως HIV ή ηπατίτιδα C δεν υφίστανται προστατευτικά εμβόλια. Οι επιστήμονες είναι ωστόσο αισιόδοξοι, θεωρώντας ότι η ανακάλυψη αυτού του θεμελιώδους μηχανισμού μπορεί να παρέχει μια βάση για την βελτίωση των στρατηγικών του εμβολιασμού ενάντια στις χρόνιες ιογενείς νόσους.