Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι τα διηθητικά γλοιώματα, ένας κοινός όγκος του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού, διαμορφώνονται από τη γενετική τους εξέλιξη και το μικροπεριβάλλον τους, ένα εύρημα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιο στοχευμένες θεραπείες.
Όγκος του εγκεφάλου
“Έχουμε εντοπίσει επιγενετικές αλλοιώσεις σε μια υποτροπή που δεν είναι μόνο προγνωστικές σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικές θεραπευτικές επιλογές για τους διάφορους υποτύπους που μπορούν να βελτιώσουν τη μακροπρόθεσμη επιβίωση”, δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης D. Ryan Ormond, MD. PhD, μέλος του Κέντρου Καρκίνου του Πανεπιστημίου του Κολοράντο και αναπληρωτής καθηγητής νευροχειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στην Ιατρική Πανεπιστημιούπολη CU Anschutz. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στις 31 Μαΐου στο περιοδικό Cell.
Οι ερευνητές εξέτασαν πώς τα γλοιώματα αλληλεπιδρούν με τον εγκέφαλο, αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, αναπτύσσουν αντίσταση στη θεραπεία και γίνονται πιο επεμβατικά. Εντόπισαν τρεις διακριτούς φαινότυπους ή παρατηρήσιμα χαρακτηριστικά στην υποτροπή του γλοιώματος – νευρωνικό, μεσεγχυματικό και πολλαπλασιαστικό. Καθένα από αυτά συγκλίνει με κυτταρικά, γενετικά και ιστολογικά χαρακτηριστικά που αποκαλύπτονται σε υποτροπή. Ορισμένα από αυτά συνδέονται με λιγότερο ευνοϊκά αποτελέσματα. Σε αυτή τη μελέτη, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν δείγματα συμμετεχόντων από την κοινοπραξία Glioma Longitudinal Analysis Consortium ή την κοόρτη GLASS, μια κοινοπραξία που δημιουργήθηκε για να εντοπίσει τους παράγοντες της αντίστασης στη θεραπεία στο γλοίωμα.
Ανέλυσαν δεδομένα αλληλουχίας RNA και/ή DNA από ζεύγη όγκων από 304 ενήλικες ασθενείς με άγριου τύπου ισοκιτρική αφυδρογονάση (IDH) και μεταλλαγμένα γλοιώματα IDH. Οι όγκοι υποτροπίασαν με συγκεκριμένους τρόπους ανάλογα με την κατάσταση μετάλλαξης IDH. Οι αλλαγές που υπέστησαν κατά τη διάρκεια της υποτροπής εξαρτήθηκαν από το πώς αλληλεπιδρούσαν με τα μικροπεριβάλλοντα που κατοικούσαν. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι πολλοί όγκοι άγριου τύπου IDH ήταν πιο διεισδυτικοί στην υποτροπή. Τα νεοπλασματικά τους κύτταρα εμφάνισαν αυξημένα προγράμματα νευρωνικής σηματοδότησης, υποδηλώνοντας έναν πιθανό ρόλο των νευρωνικών αλληλεπιδράσεων στην πυροδότηση της εξέλιξης του όγκου.
Ανακάλυψαν επίσης ότι η υπερμετάλλαξη, που συχνά προκαλείται από θεραπεία με φάρμακα όπως η τεμοζολομίδη, μαζί με τη διαγραφή του γονιδίου CDKN2A, που παράγει πρωτεΐνες κατασταλτικής όγκου, συσχετίστηκε με πολλαπλασιασμό καρκινικών κυττάρων κατά την υποτροπή και στους δύο υποτύπους γλοιώματος. Τόσο στους IDH-άγριου τύπου όσο και στους μεταλλαγμένους όγκους IDH, η υπερμετάλλαξη συσχετίστηκε με αυξημένο αριθμό νεοπλασματικών κυττάρων που μοιάζουν με βλαστοκύτταρα. Η ανάπτυξη αυτών των κυττάρων μείωσε τα συνολικά ποσοστά επιβίωσης των ασθενών.
“Συλλογικά, αυτά τα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι η γενετική εξέλιξη κατά την υποτροπή μπορεί να μεταβάλει τα νεοπλασματικά κύτταρα γλοιώματος προς έναν πιο πολλαπλασιαστικό φαινότυπο που συνδέεται με κακή πρόγνωση”, ανέφερε η μελέτη. Ο Ormond είπε ότι η αντίσταση στη θεραπεία παραμένει ένα σοβαρό εμπόδιο για τους ασθενείς με γλοίωμα και για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής και η επιβίωση πρέπει να ξεπεραστεί. Αυτά τα ευρήματα, είπε, θα επιτρέψουν στους γιατρούς να στοχεύσουν καλύτερα τον καρκίνο με νέες θεραπείες και θεραπείες.