Όλο και περισσότερα είναι τα παιδιά που διαγιγνώσκονται με σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) σε νεαρή ηλικία, σύμφωνα με έρευνα.
Τα ποσοστά αυξάνονται κατά 5 τοις εκατό κάθε δεκαετία, με το ένα τρίτο των παιδιών που διαγιγνώσκονται από την ηλικία των 6 ετών, σύμφωνα με έρευνα από το Εθνικό Κέντρο Στατιστικών Υγείας.
Η μελέτη διαπίστωσε πως το 11 τοις εκατό του συνόλου των παιδιών σχολικής ηλικίας έχουν ΔΕΠ-Υ, ενώ παράλληλα διαφαίνεται και μια αύξηση 42 τοις εκατό στις περιπτώσεις ADHDπου είχαν χαρτογραφηθεί μεταξύ 2003-2004 και συγκρίνονται με αυτές που λαμβάνονται από το 2011-2012.
Τα δεδομένα σε αυτήν την πιο πρόσφατη μελέτη προέρχονται από στοιχεία τα οποία παρείχαν οι γονείς σχετικά με τις διαγνώσεις των παιδιών τους, οδηγώντας κάποιους επιστήμονες και γιατρούς να αναρωτιούνται εάν κάποιες οικογένειες προτίμησαν να δώσουν ψευδή στοιχεία.
«Είναι μια πολύ πιο δύσκολο να κάνεις διάγνωση σε μικρότερα παιδιά», σημείωσε ο Δρ Ζαν Carstensen, ένας κλινικός εκπαιδευτής της εσωτερικής παθολογίας και Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.
Ωστόσο γιατί παρατηρείται αύξηση των περιπτώσεων του ADHD?
Η αναγνώριση του ADHDως ξεχωριστή κλινική περίπτωση, σε συνδυασμό με την ύπαρξη περισσότερων εργαλείων διάγνωσης αποτελούν βασικούς παράγοντες στους οποίους οφείλεται η αύξηση των διαγνώσεων του συνδρόμου ΔΕΠ-Υ σε παιδιά νεαρής ηλικίας.
Παρ’ όλα αυτά δεν συμφωνούν όλοι με τα αποτελέσματα της έρευνας. Χαρακτηριστική είναι η στάση του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, που αμφισβήτησε την έρευνα θεωρώντας πως η αύξηση των περιπτώσεων προήλθε από λανθασμένες διαγνώσεις.
Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) – διεθνώς Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) – είναι μια από τις συχνότερες νευροβιολογικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας, η οποία συνεχίζεται, κατά ένα σημαντικό ποσοστό, και στην ενήλικη ζωή. Εμφανίζεται στο 5-7% του μαθητικού πληθυσμού με σχέση συνήθως 3:1 υπέρ των αγοριών.
Αρκετοί επιστήμονες, ωστόσο, πιστεύουν ότι η συχνότητα εμφάνισης είναι περίπου η ίδια και στα δυο φύλα, με τη διαφορά ότι τα κορίτσια συχνά δεν είναι υπερκινητικά και διαχειρίζονται καλύτερα τη διαταραχή τους, γι αυτό και η διάγνωση μπορεί να διαλάθει ή να γίνει αργότερα.