Ευθανασία Ολλανδοί: Επίκληση αυτισμού ή διανοητικής αναπηρίας για υποβοηθούμενο θάνατο, ανακαλύπτουν ερευνητές

Ο Tim Stainton, διευθυντής του Καναδικού Ινστιτούτου για την Ένταξη και την Ιθαγένεια στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας, αναρωτιέται εάν το ίδιο συμβαίνει στον Καναδά, ο οποίος έχει αναμφισβήτητα τους πιο ανεκτικούς νόμους για την ευθανασία στον κόσμο και που δεν τηρεί τα είδη αρχείων που η Ολλανδία κάνει. «Το να βοηθάς τα άτομα με αυτισμό και διανοητική αναπηρία να πεθάνουν είναι ουσιαστικά ευγονική», είπε ο Stainton.

Ευθανασία: Πολλά άτομα με αυτισμό και διανοητική αναπηρία έχουν υποστεί νόμιμη ευθανασία στην Ολλανδία τα τελευταία χρόνια επειδή δήλωσαν ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν φυσιολογική ζωή, ανακάλυψαν ερευνητές. Η Ολλανδία ήταν η πρώτη χώρα που επέτρεψε στους γιατρούς να θανατώνουν ασθενείς κατόπιν αιτήματός τους, εάν πληρούσαν αυστηρές απαιτήσεις. Πολλά άτομα με αυτισμό και διανοητική αναπηρία έχουν υποστεί νόμιμη ευθανασία στην Ολλανδία τα τελευταία χρόνια επειδή δήλωσαν ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν φυσιολογική ζωή, ανακάλυψαν ερευνητές. Οι περιπτώσεις περιελάμβαναν πέντε άτομα ηλικίας κάτω των 30 ετών που ανέφεραν τον αυτισμό είτε ως τη μόνη αιτία είτε ως σημαντικό παράγοντα που συμβάλλει στην ευθανασία, θέτοντας ένα δυσάρεστο προηγούμενο που ορισμένοι ειδικοί λένε ότι ξεπερνά τα όρια αυτού που αρχικά προέβλεπε ο νόμος.

Το 2002, η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα που επέτρεψε στους γιατρούς να θανατώνουν ασθενείς κατόπιν αιτήματός τους εάν πληρούσαν αυστηρές προϋποθέσεις, συμπεριλαμβανομένης της ανίατης ασθένειας που προκαλεί «αφόρητη» σωματική ή ψυχική ταλαιπωρία. Μεταξύ 2012 και 2021, σχεδόν 60.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν μετά από δικό τους αίτημα, σύμφωνα με την επιτροπή αναθεώρησης της ευθανασίας της ολλανδικής κυβέρνησης. Για να δείξει πώς εφαρμόζονται και ερμηνεύονται οι κανόνες, η επιτροπή δημοσίευσε έγγραφα που σχετίζονται με περισσότερους από 900 από αυτούς τους ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν μεγαλύτερης ηλικίας και είχαν παθήσεις όπως ο καρκίνος, η νόσος του Πάρκινσον και η ALS. Η Irene Tuffrey-Wijne, ειδική στην παρηγορητική φροντίδα στο Πανεπιστήμιο Kingston της Βρετανίας, και οι συνάδελφοί της εξέτασαν τα έγγραφα για να δουν πώς οι Ολλανδοί γιατροί αντιμετώπιζαν αιτήματα ευθανασίας από άτομα με αυτισμό ή με δια βίου ψυχικές αναπηρίες. Δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στο περιοδικό BJPsych Open τον Μάιο. Μεταξύ των 900 ατόμων με δημόσια αναρτημένα αρχεία υποθέσεων, τα 39 από αυτά ήταν αυτιστικά ή/και διανοητικά ανάπηρα. Μια χούφτα ήταν ηλικιωμένοι, αλλά 18 από αυτούς ήταν κάτω των 50 ετών. Πολλοί από τους ασθενείς ανέφεραν διαφορετικούς συνδυασμούς ψυχικών προβλημάτων, σωματικών παθήσεων, ασθενειών ή δυσκολιών που σχετίζονται με τη γήρανση ως λόγους για την αναζήτηση ευθανασίας. Τα 30 περιλάμβαναν τη μοναξιά ως μία από τις αιτίες του αφόρητου πόνου τους. Οκτώ είπαν ότι οι μόνες αιτίες του πόνου τους ήταν παράγοντες που συνδέονται με τη διανοητική τους αναπηρία ή τον αυτισμό – κοινωνική απομόνωση, έλλειψη στρατηγικών αντιμετώπισης ή αδυναμία προσαρμογής της σκέψης τους. «Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι αυτοί οι άνθρωποι υπέφεραν», είπε η Tuffrey-Wijne. “Αλλά είναι πραγματικά εντάξει η κοινωνία με το να στείλει αυτό το μήνυμα, ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τους βοηθήσεις και ότι είναι απλώς καλύτερο να είναι νεκροί;” Άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Βελγίου, του Καναδά και της Κολομβίας, έχουν νόμιμη ευθανασία, αλλά η Ολλανδία είναι η μόνη που μοιράζεται λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με δυνητικά αμφιλεγόμενους θανάτους, παρέχοντας το καλύτερο παράθυρο στις αναδυόμενες τάσεις στον υποβοηθούμενο θάνατο. Ωστόσο, τα αρχεία του περιορίζονται σε αυτά που αποκαλύπτουν οι γιατροί. Επομένως, θα μπορούσαν να υπάρχουν άλλοι παράγοντες που δεν αποκαλύφθηκαν ή περιπτώσεις όπου ο αυτισμός ή η διανοητική αναπηρία του ασθενούς δεν σημειώθηκαν.

Επειδή η επιτροπή δημοσιεύει μόνο επιλεγμένα αρχεία, είναι επίσης αδύνατο να γνωρίζουμε τον πραγματικό αριθμό των ατόμων με αυτισμό ή διανοητική αναπηρία που θανατώθηκαν κατόπιν δικής τους επιθυμίας. Μεταξύ των οκτώ ασθενών που αναφέρθηκαν από τους ερευνητές ήταν ένας αυτιστικός άνδρας στα 20 του. Το αρχείο του έλεγε ότι «ο ασθενής ένιωθε δυστυχισμένος από την παιδική του ηλικία», δεχόταν τακτικό εκφοβισμό και «λαχταρούσε για κοινωνικές επαφές, αλλά δεν μπορούσε να συνδεθεί με άλλους». Ο άνδρας, ο οποίος δεν κατονομάστηκε, επέλεξε την ευθανασία αφού αποφάσισε ότι «το να ζεις με αυτόν τον τρόπο για χρόνια ήταν βδέλυγμα». Τα αρχεία περιελάμβαναν επίσης μια αυτιστική γυναίκα στα 30 της που είχε επίσης οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Της προσφέρθηκε μια θέση σε ένα κέντρο διαβίωσης, αλλά οι γιατροί της είπαν ότι δεν μπορούσε να διατηρήσει σχέσεις και θεώρησαν ότι η επαφή με άλλους ήταν «πολύ δύσκολη». Στο ένα τρίτο των περιπτώσεων, οι Ολλανδοί γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο αυτισμός και οι διανοητικές αναπηρίες δεν ήταν θεραπεύσιμες και ότι «δεν υπήρχε προοπτική βελτίωσης», έγραψαν οι ερευνητές. Ο Σάιμον Μπάρον-Κόεν, διευθυντής του Κέντρου Έρευνας για τον Αυτισμό του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, είπε ότι είναι «απεχθές» να υποβάλλονται σε ευθανασία σε άτομα με αυτισμό χωρίς να τους προσφέρεται περαιτέρω υποστήριξη. Σημείωσε ότι πολλοί αυτιστικοί άνθρωποι παλεύουν με την κατάθλιψη, η οποία θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την ικανότητά τους να κάνουν νόμιμο αίτημα να πεθάνουν. Είπε επίσης ότι ένα αυτιστικό άτομο που ζητά να πεθάνει μπορεί να μην αντιλαμβάνεται την πολυπλοκότητα της κατάστασης. Ο Δρ Bram Sizoo, ένας Ολλανδός ψυχίατρος, ενοχλήθηκε που οι νέοι με αυτισμό θεωρούσαν την ευθανασία ως μια βιώσιμη λύση.

«Μερικοί από αυτούς είναι σχεδόν ενθουσιασμένοι με την προοπτική του θανάτου», είπε ο Sizoo. «Πιστεύουν ότι αυτό θα είναι το τέλος των προβλημάτων τους και το τέλος των προβλημάτων της οικογένειάς τους». Ένας εκπρόσωπος της Βασιλικής Ολλανδικής Ιατρικής Ένωσης δήλωσε ότι εναπόκειται στους γιατρούς να αποφασίσουν εάν κάποιος πληροί τα κριτήρια για ευθανασία. Η ομάδα είπε ότι πολλές περιπτώσεις που αφορούσαν ασθενείς με αυτισμό ήταν «πολύ περίπλοκες» και ότι «η ίδια η ηλικία δεν είναι καθοριστικός παράγοντας για να καθοριστεί εάν ένα άτομο υποφέρει αφόρητα». Ο Kasper Raus, ηθικολόγος και καθηγητής δημόσιας υγείας στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης του Βελγίου, είπε ότι τα είδη των ανθρώπων που αναζητούν ευθανασία τόσο στην Ολλανδία όσο και στο Βέλγιο έχουν αλλάξει τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Όταν νομιμοποιήθηκε η ευθανασία, είπε, η συζήτηση αφορούσε τα άτομα με καρκίνο, όχι τα άτομα με αυτισμό. Ο Tim Stainton, διευθυντής του Καναδικού Ινστιτούτου για την Ένταξη και την Ιθαγένεια στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας, αναρωτιέται εάν το ίδιο συμβαίνει στον Καναδά, ο οποίος έχει αναμφισβήτητα τους πιο ανεκτικούς νόμους για την ευθανασία στον κόσμο και που δεν τηρεί τα είδη αρχείων που η Ολλανδία κάνει. «Το να βοηθάς τα άτομα με αυτισμό και διανοητική αναπηρία να πεθάνουν είναι ουσιαστικά ευγονική», είπε ο Stainton.

Ορισμένες ελλείψεις επισημαίνουν οι γιατροί στην αναθεωρημένη απόφαση της Ινδίας για την παθητική ευθανασία

Η χρήση γενικής αναισθησίας δεν επιταχύνει την στιγμή του θανάτου σε ετοιμοθάνατους ασθενείς

Γιατί η Αυστραλία αλλάζει τη νομοθεσία για την ευθανασία

Ποια χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν τη νομιμοποίηση της ευθανασίας;