Αυτοτραυματισμός Εφηβεία: Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο και γιατί

Οι νέοι μπορεί να δυσκολεύονται να αισθάνονται παρεξηγημένοι, απομονωμένοι ή να απορρίπτονται από τους συνομηλίκους τους. Μπορεί επίσης να βιώνουν εκφοβισμό, ακαδημαϊκή πίεση και άλλα γεγονότα για τα οποία δυσκολεύονται να συζητήσουν.

Αυτοτραυματισμός Εφηβεία: Ένας αυτοτραυματισμός είναι ένας τραυματισμός που ένα άτομο κάνει επίτηδες, χωρίς την πρόθεση να τερματίσει τη ζωή του. Άλλα ονόματα για αυτήν τη συμπεριφορά περιλαμβάνουν αυτοτραυματισμό, αυτομετάλλαξη, μη-αυτοκτονικό αυτοτραυματισμό (NSSI) και παρασιτοκτόνο συμπεριφορά. Οι άνθρωποι που αυτοτραυματίζονται συνήθως τραυματίζουν τα χέρια, τα πόδια ή τον κορμό τους, επειδή αυτές οι περιοχές είναι πιο εύκολα προσβάσιμες και κρύβονται κάτω από ρούχα. Μερικοί άνθρωποι τραυματίζουν επίσης το τριχωτό της κεφαλής τους, καθώς μπορούν να κρύψουν πληγές κάτω από τα μαλλιά τους ή ένα καπέλο.

Σύμφωνα με την Ψυχική Υγεία Aμερικής, οι πιο κοινές μέθοδοι του μη αυτοκτονικού αυτοτραυματισμού NSSI είναι: • κοπή δέρματος, που αντιπροσωπεύει το 70-90% των αυτοτραυματισμών • χτύπημα ή χτύπημα στο κεφάλι, το οποίο αντιπροσωπεύει 21–44% • καύση, που αντιπροσωπεύει 15–35%

Τα περισσότερα άτομα που αυτοτραυματίζονται χρησιμοποιούν περισσότερες από μία μεθόδους. Άλλες μορφές βλάβης που μπορεί να προκληθούν είναι: • μαλλιοτράβηγμα • ξύσιμο ή μάζευμα του δέρματος • παρέμβαση σε επούλωση πληγών • εισαγωγή αντικειμένων σε ανοίγματα σώματος • διάτρηση αντικειμένων, προκαλώντας τραυματισμούς στα χέρια • χτύπημα του εαυτού μας με γροθιές ή αντικείμενα • σκόπιμη έκθεση σε λοίμωξη ή τοξίνη • πηδώντας από ψηλούς τοίχους ή κτίρια • κατανάλωση επιβλαβών υγρών, όπως απορρυπαντικό • λήψη επιβλαβών ουσιών ή υψηλών δόσεων μιας ουσίας Γιατί οι άνθρωποι αυτοτραυματίζονται;

Τα άτομα που εμπλέκονται σε αυτοτραυματισμό το κάνουν συνήθως ως μηχανισμό αντιμετώπισης. Οι μηχανισμοί αντιμετώπισης είναι συμπεριφορές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για τη διαχείριση δύσκολων συναισθημάτων, όπως ο φόβος, ο θυμός ή η θλίψη. Μπορεί να είναι δύσκολο για τους άλλους να καταλάβουν πώς η αίσθηση σωματικού πόνου θα μπορούσε να βοηθήσει ένα άτομο να αισθανθεί προσωρινή ανακούφιση από τον συναισθηματικό πόνο. Αλλά για το άτομο που έχει αυτοτραυματιστεί, θα μπορούσε να φαίνεται ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης. Οι άνθρωποι ενδέχεται να αυτοτραυματιστούν σε:

• έκφραση του πόνου που νιώθουν, ειδικά εάν παλεύουν ή δεν μπορούν να το κάνουν με λόγια • επικοινωνούν την ταλαιπωρία σε άλλους με έμμεσο τρόπο • αποσπούν τον εαυτό τους από οδυνηρά συναισθήματα ή αναμνήσεις • αισθάνονται σαν να έχουν έλεγχο σε κάποια πτυχή της ζωής τους • Νιώθουν κάτι άλλο από το «μούδιασμα», την αποσύνδεση ή τη διάσταση • τιμωρούν τον εαυτό τους για τα συναισθήματά τους ή τις αντιληπτές αποτυχίες τους

Ενώ ορισμένοι τύποι μηχανισμών αντιμετώπισης μπορεί να είναι χρήσιμοι, ο αυτοτραυματισμός είναι ένας μη προσαρμοστικός μηχανισμός αντιμετώπισης. Αυτό σημαίνει ότι ενώ μπορεί να προσφέρει κάποιο προσωρινό όφελος, προκαλεί ψυχική και σωματική βλάβη μακροπρόθεσμα. Ο αυτοτραυματισμός μπορεί επίσης να γίνει καταναγκασμός.

Μερικοί άνθρωποι αυτοτραυματίζονται μόνο μερικές φορές, αλλά για άλλους, μπορεί να γίνει μια μακροπρόθεσμη συμπεριφορά που είναι δύσκολο να σταματήσει. Για αυτά τα άτομα, όσο περισσότερο αυτοτραυματίζονται, τόσο περισσότερο αισθάνονται υποχρεωμένοι να συνεχίσουν να το κάνουν.

Ποιος κινδυνεύει περισσότερο και γιατί; Ο καθένας μπορεί να προκαλέσει αυτοτραυματισμό. Ωστόσο, ορισμένες ομάδες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από άλλες. Αυτές περιλαμβάνουν: Έφηβους και νέους ενήλικες Ο αυτοτραυματισμός είναι πιο συχνός στους εφήβους και τους νέους ενήλικες από άλλες ηλικιακές ομάδες. Η Ψυχική Υγεία Αμερικής αναφέρει ότι ο αυτοτραυματισμός εμφανίζεται στο 15% περίπου των εφήβων, στο 17-35% των φοιτητών κολεγίου και στο 4% των ενηλίκων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια ανασκόπηση του 2017 διαπίστωσε ότι η πιο συχνή ηλικία εμφάνισης αυτοτραυματισμού σε νεαρούς ενήλικες ήταν μεταξύ 12–14 ετών. Οι λόγοι για αυτό είναι περίπλοκοι. Οι νέοι μπορεί να δυσκολεύονται να αισθάνονται παρεξηγημένοι, απομονωμένοι ή να απορρίπτονται από τους συνομηλίκους τους. Μπορεί επίσης να βιώνουν εκφοβισμό, ακαδημαϊκή πίεση και άλλα γεγονότα για τα οποία δυσκολεύονται να συζητήσουν.

Οι διαφορετικές εκδοχές του τραύματος

Διδάξετε τα παιδιά να αποδέχονται τις δυσκολίες

Συμβουλευτική γραμμή 11525 για γονείς σε απόγνωση