Πάνω από το 50% των αυτιστικών παιδιών μπορεί να έχουν ΔΕΠΥ

Ένα αυτιστικό άτομο μπορεί να έχει ένα ευρύ φάσμα αναγκών υποστήριξης, από ελάχιστες έως ουσιαστικές, και αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

Νέα έρευνα διαπίστωσε ότι περισσότερα από τα μισά αυτιστικά παιδιά μπορεί επίσης να πληρούν τα διαγνωστικά κριτήρια για τη ΔΕΠΥ, αλλά λίγα αξιολογούνται για αυτήν την πάθηση. Η διαταραχή του φάσματος του αυτισμού (ASD) είναι μια νευροαναπτυξιακή κατάσταση που επηρεάζει την κοινωνική επικοινωνία, τη γλώσσα και τις συμπεριφορές. Ένα αυτιστικό άτομο μπορεί να έχει ένα ευρύ φάσμα αναγκών υποστήριξης, από ελάχιστες έως ουσιαστικές, και αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των λεκτικών γλωσσικών ικανοτήτων και του επιπέδου των αισθητηριακών προκλήσεων.

Ωστόσο, ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι ο αυτισμός είναι μια νευροαποκλίνουσα κατάσταση και όχι μια διαταραχή, και αυτό έχει προκαλέσει συζήτηση μεταξύ επιστημόνων, παρόχων υγειονομικής περίθαλψης και αυτιστικών ατόμων. Άλλες καταστάσεις που εμπίπτουν στη νευροαποκλίνουσα ομπρέλα περιλαμβάνουν τη δυσλεξία και τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ADHD). Επιπλέον, ορισμένα αυτιστικά άτομα μπορεί να έχουν περισσότερες από μία νευροαποκλίσεις. Για παράδειγμα, μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση 340 μελετών το 2023 αποκάλυψε ότι το 37% των παιδιών με ΔΑΦ είχαν επίσης ΔΕΠΥ.

Τώρα, νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο PLOS One, με επικεφαλής επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, στη Σκωτία, υποδηλώνει ότι ο αριθμός των αυτιστικών παιδιών με ΔΕΠΥ ή άλλες νευροαποκλίνουσες καταστάσεις μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος. Για τη διεξαγωγή της έρευνας, οι επιστήμονες αξιολόγησαν τα ιατρικά αρχεία παιδιών ηλικίας μεταξύ δύο και 17 ετών που παραπέμφθηκαν για αξιολόγηση αυτισμού.

Ζητήθηκε από γονείς ή φροντιστές να συμπληρώσουν το ερωτηματολόγιο Five to Δεκαπέντε (FTF) ή Five to Fifteen–Toddler (FTF-T) ως μέρος μιας τυπικής κλινικής αξιολόγησης. Επιπλέον, κάθε γονέας ή φροντιστής συμπλήρωσε ένα ολοκληρωμένο έντυπο αναπτυξιακού ιστορικού παιδικής ηλικίας. Στη συνέχεια, κάθε παιδί είχε τουλάχιστον μία συνεδρία κλινικής αξιολόγησης πρόσωπο με πρόσωπο με έμπειρο πάροχο υγειονομικής περίθαλψης.

Από τα 114 παιδιά που παραπέμφθηκαν για αξιολόγηση, τα 64 έλαβαν διάγνωση αυτισμού. Από αυτά τα 64 άτομα, τα ερωτηματολόγια έδειξαν ότι το 76,2% είχε δυνητικά τουλάχιστον μία άλλη υποκείμενη νευροαπόκλιση εκτός από τη ΔΑΦ. Συγκεκριμένα:

• το 55,6% είχε ενδείξεις για έναν πιθανό νευρότυπο που μοιάζει με ΔΕΠ-Υ,
• το 52,4% έδειξε πιθανές κινητικές διαφορές,
• και το 36,5% είχε ενδείξεις πιθανής μαθησιακής δυσκολίας ή αναπηρίας.
• Ωστόσο, μόνο το 26,3% διερευνήθηκε επίσημα για μια επιπλέον υποκείμενη διάγνωση.

Αν και η μελέτη ανέλυσε έναν μικρό αριθμό συμμετεχόντων, υπογραμμίζει την ανάγκη για περισσότερη αναγνώριση και αξιολόγηση των συνυπάρχουσων νευροαναπτυξιακών διαταραχών σε αυτιστικά άτομα. «Αυτή η μελέτη είναι εξαιρετικά σημαντική, καθώς δείχνει πόσο ζωτικής σημασίας είναι να έχουμε μια ολιστική προσέγγιση για την αξιολόγηση των παιδιών, για τον σωστό εντοπισμό πιθανών επικαλυπτόμενων νευροτύπων», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης Δρ. Jason Lang, από το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης.

Ο Lang προτείνει ότι η κατανόηση περισσότερων για αυτούς τους επικαλυπτόμενους νευρότυπους θα μπορούσε να βοηθήσει τα άτομα με ΔΑΦ και ΔΕΠ-Υ, ή άλλες νευροαποκλίνουσες καταστάσεις, να λάβουν την υποστήριξη που χρειάζονται. «Ωστόσο, μπορεί να είναι δύσκολο για τους επαγγελματίες να εργαστούν σε μια σειρά διαφορετικών νευροτύπων», προσθέτει ο Lang. «Ως εκ τούτου, χρειάζεται να γίνει περισσότερη δουλειά για να διασφαλιστεί ότι οι υπηρεσίες είναι πραγματικά ολιστικές, προκειμένου να εντοπιστούν σωστά τα αλληλεπικαλυπτόμενα χαρακτηριστικά».

Τα εμπόδια στην επικοινωνία σε παιδιά με αυτισμό

Ισότητα των φύλων στην έρευνα για τον αυτισμό

Σύνδρομο Άσπεργκερ: Ένα ταξίδι με προκλήσεις και προοπτικές

Πώς βοηθά το VR τα αυτιστικά άτομα να ολοκληρώσουν εργασίες;