Όσον αφορά το μέτωπο του Πάρκινσον, η Navarrete-Hernandez σημείωσε ότι οι άνθρωποι που ζουν σε πιο πράσινους χώρους τείνουν να είναι πιο σωματικά δραστήριοι. Αυτό θα μπορούσε να έχει σημασία όσον αφορά την εξέλιξη της νόσου, είπε, δεδομένου ότι η σωματική δραστηριότητα έχει αποδειχθεί ότι παίζει ρόλο στη μακροπρόθεσμη διατήρηση της κινητικής λειτουργίας.
Αλτσχάιμερ: Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας μελέτης που βασίζεται σε περισσότερο από μιάμιση δεκαετία παρακολούθησης του κινδύνου εμφάνισης ασθενειών μεταξύ σχεδόν 62 εκατομμυρίων Αμερικανών ηλικίας 65 ετών και άνω. “Προηγούμενες έρευνες έδειξαν ότι το φυσικό περιβάλλον -όπως τα δάση, τα πάρκα και τα ποτάμια- μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του στρες και στην αποκατάσταση της προσοχής”, σημείωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Jochem Klompmaker, μεταδιδακτορικός ερευνητής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας T. H. Chan του Χάρβαρντ στη Βοστώνη. “Επιπλέον, τα φυσικά περιβάλλοντα παρέχουν ρυθμίσεις για σωματική δραστηριότητα και κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και μπορούν να μειώσουν την έκθεση στην ατμοσφαιρική ρύπανση, την ακραία ζέστη και τον κυκλοφοριακό θόρυβο”.
Για να βασιστούν σε αυτές τις παρατηρήσεις, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του εξέτασαν τις εισαγωγές σε νοσοκομεία για τη νόσο Αλτσχάιμερ και τη συναφή άνοια, καθώς και για τη νόσο του Πάρκινσον. Εστιάζοντας στην εισαγωγή στο νοσοκομείο, ο Klompmaker τόνισε ότι η ομάδα του δεν αξιολογούσε τον αρχικό κίνδυνο για την ανάπτυξη οποιασδήποτε από τις δύο νόσους. Αντίθετα, οι ερευνητές ήθελαν να μάθουν αν η αυξημένη έκθεση στη φύση μείωνε τις πιθανότητες να εξελιχθεί γρήγορα κάποια από τις δύο ασθένειες. Και σε αυτό το μέτωπο, δήλωσε ο Klompmaker, οι ερευνητές παρατήρησαν σημαντικές προστατευτικές συνδέσεις: Όσο πιο πράσινο ήταν το περιβάλλον ενός ηλικιωμένου ατόμου, τόσο μειωνόταν ο κίνδυνος νοσηλείας του για οποιαδήποτε νευρολογική ασθένεια. Το εύρημα θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο σε εκατομμύρια Αμερικανούς, δεδομένου ότι η νόσος του Αλτσχάιμερ και η νόσος του Πάρκινσον είναι από τις πιο συχνές νευρολογικές ασθένειες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για να διερευνήσουν το πιθανό προστατευτικό όφελος της φύσης, οι ερευνητές επικεντρώθηκαν σε ηλικιωμένους με Medicare που ζούσαν στην ηπειρωτική χώρα των ΗΠΑ μεταξύ 2000 και 2016. Περίπου το 55% ήταν γυναίκες και περίπου το 84% ήταν λευκοί. Όλοι ήταν 65 έως 74 ετών όταν εντάχθηκαν στη δεξαμενή μελέτης.
Κατά τη διάρκεια των 16 ετών της μελέτης, σχεδόν 7,7 εκατομμύρια νοσηλεύτηκαν για τη νόσο Αλτσχάιμερ ή άλλες μορφές άνοιας και σχεδόν 1,2 εκατομμύρια νοσηλεύτηκαν για τη νόσο Πάρκινσον. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μελέτης, οι ερευνητές συνέκριναν τον ταχυδρομικό κώδικα κάθε ασθενούς με διάφορα είδη δεδομένων γεωλογικών ερευνών, τα οποία συνολικά κατέγραφαν το συνολικό “πράσινο” μιας περιοχής. Τα δεδομένα αυτά περιλάμβαναν την ποσότητα της βλάστησης που υπήρχε, καθώς και το ποσοστό της γης που ήταν αφιερωμένη σε πάρκα και υδάτινους δρόμους. Στο τέλος, η επεξεργασία των πράσινων αριθμών απέδωσε ανάμεικτα αποτελέσματα. Από τη μία πλευρά, η ομάδα δεν βρήκε καμία απόδειξη ότι οι ασθενείς που ζουν σε περιοχές με περισσότερα πάρκα και υδάτινους δρόμους είχαν χαμηλότερο κίνδυνο να νοσηλευτούν με Αλτσχάιμερ. Αλλά ο κίνδυνος νοσηλείας μειώθηκε μεταξύ εκείνων που ζούσαν σε περιοχές με περισσότερη βλάστηση συνολικά. Τα αποτελέσματα ήταν ακόμη πιο θετικά όσον αφορά την κινητική διαταραχή Πάρκινσον: Σύμφωνα με όλα τα μέτρα που μελετήθηκαν, η διαβίωση σε ένα πιο πράσινο περιβάλλον σήμαινε χαμηλότερο κίνδυνο νοσηλείας.
Για κάθε αύξηση κατά 16% της κάλυψης από πάρκα, ο κίνδυνος νοσηλείας λόγω Πάρκινσον μειώθηκε κατά 3%, για παράδειγμα. Και ζώντας σε έναν ταχυδρομικό κώδικα στον οποίο το 1% ή περισσότερο του υπό μελέτη χώρου ήταν νερό, ο κίνδυνος νοσηλείας λόγω Πάρκινσον μειώθηκε κατά 3% σε σχέση με όσους ζούσαν σε ταχυδρομικούς κώδικες με λιγότερα υδάτινα σώματα. Όσον αφορά τον λόγο για τον οποίο ένα πιο πράσινο περιβάλλον μπορεί να μειώσει αυτόν τον νευρολογικό κίνδυνο, ο Klompmaker δήλωσε ότι η μελέτη δεν αναζήτησε έναν συγκεκριμένο λόγο για αυτές τις συνδέσεις. “Η διαβίωση σε ή γύρω από πράσινους και μπλε χώρους μπορεί να έχει πολλές ευεργετικές επιπτώσεις στην υγεία”, πρόσθεσε, συμπεριλαμβανομένης της λιγότερης ρύπανσης, του άγχους και του θορύβου. Ο Pablo Navarrete-Hernandez είναι λέκτορας αρχιτεκτονικής τοπίου στο Πανεπιστήμιο του Sheffield στην Αγγλία, ο οποίος εξέτασε τα ευρήματα. Η δική του εργασία έχει δείξει ότι οι άνθρωποι των οποίων τα σπίτια είναι γεμάτα με πολύ φυσικό φως τείνουν να είναι πιο ευτυχισμένοι. Ο ίδιος υποστήριξε την άποψη ότι τα οφέλη της φύσης για την υγεία δεν πρέπει να υποτιμώνται.
“Οι έρευνες δείχνουν ότι οι χώροι πρασίνου ενεργοποιούν τα θετικά συναισθήματα των ανθρώπων, όπως η ευτυχία, και μειώνουν τα αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός, τα οποία σχετίζονται με χαμηλότερα επίπεδα στρες”, δήλωσε ο Navarrete-Hernandez. “Εργαστηριακά πειράματα δείχνουν επίσης ότι η έκθεση στη φύση μετά από στρεσογόνα γεγονότα συμβάλλει στη μείωση των αντιδράσεων του οργανισμού στο στρες”, συμπεριλαμβανομένων των επιπέδων της ορμόνης του στρες κορτιζόλης. Αυτό, είπε, μπορεί να έχει άμεση σχέση με την ανάπτυξη της νόσου Αλτσχάιμερ. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι τα υψηλά επίπεδα κορτιζόλης μειώνουν τον όγκο του ιππόκαμπου, μιας περιοχής του εγκεφάλου που είναι κρίσιμη για τον έλεγχο της αντίδρασης του οργανισμού στο στρες και την εκτέλεση βασικών λειτουργιών της μνήμης. Όσον αφορά το μέτωπο του Πάρκινσον, η Navarrete-Hernandez σημείωσε ότι οι άνθρωποι που ζουν σε πιο πράσινους χώρους τείνουν να είναι πιο σωματικά δραστήριοι. Αυτό θα μπορούσε να έχει σημασία όσον αφορά την εξέλιξη της νόσου, είπε, δεδομένου ότι η σωματική δραστηριότητα έχει αποδειχθεί ότι παίζει ρόλο στη μακροπρόθεσμη διατήρηση της κινητικής λειτουργίας. Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στις 20 Δεκεμβρίου στο JAMA Network Open.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
