Αναζητώντας το πρόσωπο κάτω από τη μάσκα

Που τελειώνουν τα προσωπεία και ξεκινά το πραγματικό μας πρόσωπο; Όσο ατελείς και αν είναι η φύση μας, όσο και αν μας εξυπηρετούν οι μάσκες και τα προσωπεία, κάποια στιγμή θα πρέπει να βρίσκουμε την ισορροπία ανάμεσα στα δύο, εφόσον η επιδίωξη όλων μας, είναι μία γεμάτη και ευτυχισμένη ζωή.

Η «περσόνα», σύμφωνα με τον Ελβετό ψυχίατρο Carl Jung, είναι το κοινωνικό πρόσωπο που παρουσιάζουμε στον κόσμο «ένα είδος μάσκας», σχεδιασμένο από τη μία πλευρά να κάνει εντύπωση στους άλλους, και από την άλλη να συγκαλύπτει την αληθινή φύση του ατόμου.

Η δημιουργία αυτού του προσωπείου, αποτελεί ένα ζωτικό μέρος της προσαρμογής και της προετοιμασίας μας για την ενήλικη ζωή, αλλά και για την μετέπειτα εξέλιξή και αλληλεπίδρασή μας, με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Ένα ισχυρό εγώ όμως, πρέπει να σχετίζεται με τον έξω κόσμο μέσα από ένα ευέλικτο πρόσωπο, ειδάλλως, υπάρχει ο κίνδυνος να υπάρξει απόλυτη ταύτιση με κάτι συγκεκριμένο και να ανασταλεί η ψυχολογική ανάπτυξη του ατόμου και έτσι για παράδειγμα, ο συγγραφέας να ταυτιστεί με το βιβλίο του, ο τενόρος με τη φωνή του, κλπ.

Ο κίνδυνος αυτός, θα μπορούσε να οδηγήσει στο ρηχό κομφορμιστικό είδος προσωπικότητας, όπου όλα καθορίζονται από έναν αριθμό προσωπείων, με συγκεκριμένη αντιστοιχία και αλληλουχία, απέναντι στο κοινωνικό, επαγγελματικό, φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον του καθενός, όπου η υπερβολική ανησυχία για το «τι σκέφτονται οι άλλοι» θα καθόριζε την γραμμή και την πορεία της ζωής κάποιου, σε τέτοιο βαθμό, που θα οδηγούσε στην απόλυτη εξάλειψη της ατομικότητας και της διαφορετικότητας, σε τέτοια έκταση, όπου το άτομο θα είχε μικρή ή καθόλου αντίληψη για την διαφορετικότητα του εαυτού του.
Μακροπρόθεσμα τα αποτελέσματα αυτής της συμπεριφοράς και τακτικής, στο πλαίσιο της κοινωνικοποίησης του ατόμου, οδηγεί σε συναισθηματική ρήξη, ανάμεσα στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς, που μας διαφοροποιούν από το υπόλοιπο σύνολο και στα πρέπει που υποβάλλουμε τον εαυτό μας στην καθημερινότητά μας.

Η ρήξη αυτή περνά σταδιακά από κλίμακες και στην μετέπειτα ενήλικη ζωή, κορυφώνει και δημιουργεί το «ξέσπασμα», όπου τα απωθημένα στοιχεία της προσωπικότητας έρχονται στην επιφάνεια και δημιουργούν ένα μικρός χάος στη ζωή του ατόμου.
Συμπέρασμα, η ισορροπία ανάμεσα στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, καλά ή κακά, που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους, δεν πρέπει να απωθούνται στο βαθμό, που ένα ψεύτικο προσωπείο, μάσκα ή περσόνα, να κυβερνά τη ζωή μας, μόνο και μόνο για να είμαστε αρεστή στους άλλους.

Τα ιδιαίτερα ελαττώματα που έχει ο καθένας από εμάς, μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά, αλλά όπως και να έχει, μαζί με τα καλά, καθορίζουν αυτό που είμαστε και αυτό που είμαστε μπορεί να είναι όμορφο και μοναδικό.

Ο αντίκτυπος που έχουν τα ταξίδια στην ψυχική μας υγεία

Ο αντίκτυπος που έχει το παιχνίδι με τα παιδιά σε ενήλικες με ψυχικά θέματα