Τα αίτια του διαζυγίου

Εκεί γύρω στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μας, «κάτι» συμβαίνει. Γι’ άλλους είναι η «ουσιαστική ωριμότητα» και γι’ άλλους η «δεύτερη εφηβεία» Όμως. όσο κι αν είναι: εκ διαμέτρου αντίθετες αυτές οι έννοιες το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: διαζύγιο.

 Σχετικές πληροφορίες δίνει στο www.Life2day.gr o Δημήτρης Μπούκουρας -Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής. 

Είναι ένα φαινόμενο αρκετά συνηθισμένο. Έτσι, αντίθετα από την αντίληψη που επικρατεί γενικότερα και θέλει τους νέους ν’ αντιμετωπίζουν, επιπόλαια το ζήτημα του γάμου και του διαζυγίου, είναι οι πιο ώριμες ηλικίες που κάνουν τελικά την επανάσταση τους, διεκδικώντας για τον εαυτό τους την ελευθερία μέσα από ο διαζύγιο.

Αυτή η ηλικία είναι μια κρίσιμη περίοδος, για το άτομο, το οποίο βρίσκεται μπροστά σε έντονους προβληματισμούς γύρω από ότι έκανε στη ζωή του μέχρι τώρα, αλλά και τι θα μπορούσε να κάνει ακόμα. Έτσι, λοιπόν, μέσα σ’ αυτό το πεδίο αμφισβητήσεων περιλαμβάνεται και ο γάμος, η οικογένεια. Κι όμως, ενώ μετά από αρκετά χρόνια γάμου το άτομο περνά σε μια κατάσταση εξάρτησης, τέτοια που να εγκαθιστά ισχυρούς ανθρώπινους δεσμούς με το σύντροφό του. Aπό την άλλη πλευρά, δεν παύει να αναζητά τη δική του ταυτότητα και το ρόλο του μέσα στην οικογένεια.

Πολλές φορές, όμως, από την αρχή κιόλας ενός γάμου επέρχονται απογοητεύσεις και συναισθηματικά αδιέξοδα: οι δυο σύζυγοι έρχονται αντιμέτωποι με τις, αδυναμίες τους και δυσκολεύονται ν’ αναλάβουν από κοινού τις ευθύνες τους. Έτσι, η ταύτιση των δύο συζύγων στους αντίστοιχους ρόλους τους, όταν δεν πραγματοποιείται, έχει σαν αποτέλεσμα η απόσταση μεταξύ τους να γίνεται όλο και πιο βαθιά.

Τι σημαίνει αυτό; Μα, απλούστατα, πως ανακαλύπτουμε ότι κατά βάθος δεν μπορούμε να σταθούμε στο ύψος του ρόλου που μας έχει επιβληθεί. Είναι η στιγμή που, ενώ οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν «σύζυγοι» και «γονείς», κάτι μέσα μας διαφωνεί. Κάτι δεν μας ταιριάζει. Κι ανακαλύπτουμε πως είμαστε πλασμένοι γι’ άλλα… Τότε έχουμε μια κατάσταση κατά την οποία ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του, αποφεύγοντας την από κοινού δράση, πράγμα που οδηγεί με ακρίβεια στην πλήξη και στην ανία. Και το γεγονός αυτό δεν δείχνει τίποτε άλλο από μια έλλειψη επικοινωνίας. Πολλές φορές, όμως, τα πολλά χρόνια συμβίωσης αλλά και η ύπαρξη παιδιών παραμερίζουν την αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων που αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις των δύο συζύγων, γεγονός πoυ οδηγεί στην αδιαφορία και καταλήγει στην αποδιοργάνωση.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η παράταση που δίνεται στην έγγαμη ζωή, ενδέχεται να φτάσει κάποτε σε ένα οριστικό σημείο ρήξης. Η ανάγκη για δημιουργία εξωσυζυγικών καταστάσεων γίνεται όλο και πιο έντονη και οι παράγοντες που προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον (πολύωρη εργασία, προσκλήσεις ψυχαγωγίας, διασκεδάσεων κ.ά.), συντείνουν σ’ αυτό. Αλλά και η αδυναμία του ατόμου να ξεπεράσει την ανεπάρκεια στις ανθρώπινες σχέσεις, το καθιστά; κυνηγό νέων σχέσεων και απολαύσεων. Ειδικότερα, η κρίσιμη ηλικία, των 40 ετών, η οποία είναι η αφετηρία για την κλιμακτηριακή περίοδο τόσο για τον άνδρα όσο και για τη γυναίκα, είναι μια πρόκληση για να επιβεβαιωθεί το άτομο μέσα από μια καινούρια σχέση.

Στην περίπτωση τώρα που δεν υπάρχουν παιδιά, το συναισθηματικό κόστος μετά; τη δοκιμασία ενός διαζυγίου είναι μικρότερο, χωρίς να παύει να είναι ουσιαστικό για την προσωπικότητα είτε και των δύο; είτε του ενός από τους συζύγους. Στην αντίθετη περίπτωση, τα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν αντικείμενα έριδας των δύο συζύγων και οι επιπτώσεις ράνω τους μπορεί να είναι τραγικές. Μπορεί δηλαδή να φτάσουν τα ίδια τα παιδιά στο σημείο να δικαιώσουν τους γονείς τους για το χωρισμό τους και να επαναλάβουν αργότερα στη ζωή τους το ίδιο φαινόμενο.

Κι αυτό συμβαίνει, γιατί οι περισσότεροι άντρες (πλην όσων θεωρούνται περιθωριακοί) σ’ αυτή την ηλικία βρίσκονται αποκαταστημένα και οικονομικά και κοινωνικά, και η ανασφάλεια τους σ’ αυτούς τους ουσιαστικούς τομείς περιορίζεται σημαντικά. Αντίθετα, όσες γυναίκες δεν βρίσκονται σ’ αυτή τη θέση και εξαρτώνται οικονομικά και κοινωνικά από το σύζυγο, στα σαράντα τους χρόνια προβληματίζονται σοβαρά αν μπορούν να πάρουν διαζύγιο. Από την άλλη πλευρά, μια επαγγελματική και κοινωνική άνοδος και καταξίωση,” τόσο για τον άντρα όσο και για τη γυναίκα, ενδέχεται να αποτελέσει σημαντική αφορμή για τη λύση του γάμου.

Κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι σ’ όλο τον κόσμο μελετούν το θεσμό του γάμου και καταλήγουν σχεδόν ομόφωνα στο συμπέρασμα πως «ναι, περνά μια κρίση». Οι νέες κοινωνικές αντιλήψεις, η σεξουαλική απελευθέρωση, η χειραφέτηση της γυναίκας, συνηγορούν. Όμως, πίσω απ’ όλα αυτά, ίσως η αιτία θα πρέπει ν’ αναζητηθεί στην παιδική μας ηλικία. Τότε που περιμένουμε την έγκριση του φύλου και του ρόλου μας από τους γονείς μας.

Η επαγγελματική εξουθένωση των γενικών ιατρών συνδέεται με υψηλότερη συνταγογράφηση οπιοειδών και αντιβιοτικών στην Αγγλία

Έλλειψη ειδικών σε θέματα μολυσματικών ασθενειών στις ΗΠΑ, για "σύνθετους" λόγους