Μελέτη ερμηνεύει το χρονοδιάγραμμα των επιδημιών

Η καθυστέρηση μεταξύ του χρόνου που μια επιδημία γίνεται από πιθανή πραγματική εξαρτάται κυρίως από το πόσο συχνά η λοίμωξη εισάγεται στον πληθυσμό και πόσο γρήγορα αυξάνει το πλήθος των περιστατικών που οφείλονται σε ένα μόνο άτομο, σύμφωνα με νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Γεωργίας, ΗΠΑ . Τα ευρήματα, που μόλις δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Interface Royal Society, θέτουν το θεωρητικό υπόβαθρο για ένα σύστημα πρόβλεψης νόσου που θα μπορούσε να επιτρέψει στους υπεύθυνους δημόσιας υγείας να προετοιμασθούν ή και να αποτρέψουν ορισμένα κρούσματα στο μέλλον.

 Οι μολυσματικές νόσοι συνιστούν σοβαρή απειλή για τη δημόσια υγεία σε όλο τον κόσμο, όπως τα τελευταία κρούσματα επιδημιών του ιού Ζίκα και την εκ νέου αναδυόμενη ιλαρά. Ένα σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για τις μολυσματικές νόσους θα μπορούσε όχι μόνο να σώσει ζωές, αλλά και δείξει το δρόμο έτσι ώστε οι πόροι για τη δημόσια υγεία  να χρησιμοποιούνται πιο αποδοτικά και αποτελεσματικά. Η ανάπτυξη ενός τέτοιου συστήματος είναι ο στόχος του έργου AERO, μιας έρευνας με επικεφαλής συνεργασίας  τον John M. Drake, καθηγητή στη Σχολή Οικολογίας του Πανεπιστημίου της Γεωργίας, διευθυντή του Κέντρου για την Οικολογία των Λοιμωδών Νοσημάτων, και κύριου συγγραφέα της μελέτης.

 Το έργο AERO εφαρμόζει τη θεωρία της «κρίσιμης επιβράδυνσης” σε μολυσματικές νόσους. Κρίσιμη η επιβράδυνση είναι η φάση όπου πολύπλοκα συστήματα προσεγγίζουν ένα κομβικό σημείο,-πέραν του οποίου το σύστημα είναι ευάλωτο σε κατάρρευση, παρουσιάζοντας αναγνωρίσιμα μοτίβα που μπορεί να ειδοποιούν τους παρατηρητές ότι το σημείο καμπής είναι επικείμενο. Στην περίπτωση μιας μολυσματικής νόσου, τα μοτίβα εμφανίζονται στις αναφορές δημόσιας υγείας και το σημείο καμπής είναι το σημείο στο οποίο κάθε μολυσμένο άτομο τείνει να μεταδώσει τη νόσο σε περισσότερα από ένα άτομο. Μόλις συμβεί αυτό, ο πληθυσμός διατρέχει κίνδυνο εμφάνισης της νόσου. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις σοβαρών επιδημιών δεν εμφανίζονται αμέσως μόλις είναι θεωρητικά δυνατό, σύμφωνα με τον Christopher J. Dibble, μεταδιδακτορικό συνεργάτη στη Σχολή.

“Γνωρίζουμε ότι υπάρχει κάποιος χρόνος υστέρησης μεταξύ του θεωρητικού σημείου και της πρώτης μεγάλης επιδημίας, και αυτή η προσπάθεια είχε ως στόχο εν μέρει την εξεύρεση κάποιων πιθανών τιμών για το εν λόγω χρονικό διάστημα αναμονής και εν μέρει να διακρίνει τι αποτελεί τον οδηγό της επιδημίας”, δήλωσε ο Dibble. Με τους συναδέλφους του, ανέπτυξαν ένα μαθηματικό μοντέλο που αντιπροσωπεύει έναν πληθυσμό που αποτελείται από άτομα επιρρεπή σε μια νόσο, άτομα που έχουν προσβληθεί από τη νόσο και άτομα που έχουν αναρρώσει από τη νόσο και ως εκ τούτου έχουν ανοσία. Έχουν ενσωματωθεί παράμετροι, όπως ρυθμός γεννήσεων και θανάτου των φορέων της νόσου,  το ποσοστό μετάδοσης της νόσου, τα ποσοστά αποκατάστασης των ατόμων, το μέγεθος του πληθυσμού και το ποσοστό της μόλυνσης από εξωτερικές πηγές. Οι ερευνητές στη συνέχεια έτρεξαν χιλιάδες προσομοιώσεις που βασίζονταν σε διαφορετικά συστήματα νόσων. Βρήκαν ότι οι δύο παράγοντες που είχαν την μεγαλύτερη επίδραση στο χρονικό διάστημα μεταξύ του σημείου καμπής και του ξεσπάσματος της επιδημίας ήταν πόσο συχνά η λοίμωξη εισάγεται στον πληθυσμό και πόσο γρήγορα αυξάνει το πλήθος των περιστατικών που οφείλονται σε ένα μόνο άτομο. Τα ευρήματα είναι σημαντικά, γιατί θα επιτρέψουν στους ειδικούς της δημόσιας υγείας να αποκτήσουν γνώσεις σχετικά με τους μηχανισμούς που κατευθύνουν επιδημίες.

Το τεστ ομιλίας ενός λεπτού θα μπορούσε να βοηθήσει στην αξιολόγηση του κινδύνου άνοιας

Σταδιακή γνωστική εξασθένηση σε ενήλικες με τρέμουλο στα χέρια